Kocamın kendini nasıl hissettiği umurumda değil.

Herkese karsi hep guler yuzluyum. En tatli sesimle en tatli kelimeleri secerek konusuyorum. Hep anlayisliyim. Hep yumusagim. Ama aslinda icimde firtinalar kopuyor. Mesela 'Bir tanecim nasilsin?' dedigim kocamin aslinda kendini nasil hissettigi umurumda degil. Bencilin, umursamazin, ozensizin teki. Telefonlarini 'Canimmm!' diye actigim en yakin arkadasima bazen katlanamiyorum. Çunku goruyorum ki onun da umurunda degilim. Varsa yoksa kendisi. Hep kendi dertlerinden, sevinclerinden konusuyor. Bana konusacak o kadar az alan birakiyor ki... 'Prensim nasilmis?' diye sevdigim oglumu da bazen biri alsin gotursun, baksin, yedirsin, yikasin, odev yaptirsin ve bir sure bana getirmesin istiyorum. Çocuk ama o da bana karsi bencil. Babasina benziyor. Yuzum guluyor, dilimde hep guzel sozler, guzel hitaplar var. Ama icim tam tersi. Hayatimdakilere duydugum ve asla dile getirmedigim ofkelerim icimde bir bir patliyor. Bu bir itiraf olarak kalabilir mi bilmiyorum. Çunku yakinda kendilerine patlamaya baslayacagimi hissediyorum!