Anlasaydık, anlaşılsaydık, hiç huzursuz olmayacaktık.

Anlasaydık,anlaşılsaydık, hiç huzursuz olmayacaktık.
Anlaşarak cehaleti yok edip,
İlimde buluşacak, hem maddi, hemde manevi mutluluğu yakalayacaktık.
Olmadı başaramadık.
Nimetin de kısmetinde farkına varamadık.
Farzetki ben bir elmas madeniyim.Aldın beni eline,
Evirdin çevirdin, kıymetimi kadrimi bilmedin, bu da neymiş buda kimmiş deyip uçurumlara fırlattın attın.
Bu da kendini bir nimetten sanıyor deyip.Fırlattın attın.
Parça parça oldum.
Kırıldım döküldüm ufalandım yellere kapılıp savruldum gittim.
Anlamadın ki.nimet gitti kısmette.
En acı olan budur işte.
Birbirini anlamayanlardan oluşan ben' lerin oluşturduğu bir dünyada yaşıyoruz.Tek derdimiz geçim geçinelimde nasıl olursa olsun.
Adaletsiz olsun,haram olsun,beleş olsun.
Makamlar için yalan söylensin.
Tahtlar için insanlar ölsün.
Yeterki nefsi bencilliğimiz tatmin olsun.
Sen çoban ol bende koyun olayım.
Bu düzen böyle sürsün gitsin.
Ya insan, ya o insana verilen en büyük nimet ve kısmet olan, öz ruh benliği nerde kaldı.
Ruhun vijdanı,merhameti,adaleti,eşitliği nerde ruhumuzun dokunulmazlığı.
Bize dokunanlar.Kendilerine toz olur diye dokundurtmayanların dünyası oldu bu dünya....
Ne anlaşması, ne kısmeti, ne nimeti.
Yaşanmaz oldu bu dünya...